بر اساس یک بررسی جدید که به ارتباط قوی میان ذهن و بدن در مسئله سلامتی اشاره می‌کند، ادراک فرد از زمان می‌تواند درمان جسمی را تسریع یا آهسته کند.

پژوهشگران دانشگاه هاروارد گفتند که این یافته‌ها دانش و درک پزشکی رایج را در مورد تاثیر عوامل روان‌شناختی بر نتایج سلامتی جسمانی به چالش می‌کشد.

دهه‌ها تحقیق درباره آثار روان‌شناختی بر سلامتی جسمانی از قبیل اثر دارونما‌ــ از جمله تجویزدارونما به پیشرفت‌هایی قابل‌توجه در درمان طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها انجامیده است.

رویکردهایی مانند ذهن‌آگاهی و رفتاردرمانی شناختی نیز به عنوان گزینه‌های درمانی برای مواردی از درد مزمن در نظر گرفته می‌شوند.

بررسی جدید چگونگی تاثیر زمان بر بهبود جسمی در اثر تجربه ذهنی زمان را ارزیابی کرد.

دانشمندان دانشگاه هاروارد در این پژوهش برای ایجاد کبودی خفیف در افراد داوطلب از یک روش استانداردشده استفاده کردند و در آزمایشگاه، درک آن‌ها از زمان را دستکاری کردند.

شرکت‌کنندگان برای اینکه در آن‌ها زخم ایجاد شود، بادکش درمانی شدند؛ [روشی] که شامل ایجاد مکش موضعی روی پوست با استفاده از بادکش است و سبب گشاد شدن رگ‌های خونی زیر پوست می‌شود که به کبودی پس از این درمان می‌‌انجامد.

در این بررسی از بادکش‌درمانی برای هیچ هدف درمانی استفاده نشد، بلکه برای [ایجاد] علائم جانبی به‌جامانده پس از درمان روی پوست به کار رفت.

در ادامه، هر شرکت‌کننده در این بررسی سه حالت و شرایط آزمایشی را انجام داد: زمان آهسته (نیمی از زمان واقعی)، زمان عادی که همان زمان واقعی بود، و زمان سریع که دو برابر سرعت زمان واقعی بود.

[همه] شرکت‌کنندگان [در واقع] همان مقدار زمان واقعی (۲۸ دقیقه) را سپری کردند، اما زمان درک‌شده در دو مورد از شرایط، با استفاده از یک زمان‌سنج دستکاری‌شده، تغییر داده شد؛ به طوری که زمان درک‌شده برای یک مجموعه از افراد، نصف (۱۴ دقیقه) یا دو برابر مقدار زمان واقعی برای دیگران (۵۶ دقیقه) شد.

پژوهشگران مشاهده کردند که زخم‌ها در شرکت‌کنندگانی که معتقد بودند زمان بیشتری سپری شده است، سریع‌تر بهبود می‌یابد، و اگر شرکت‌کننده زمان سپری‌شده کمتری احساس می‌کرد، روند بهبودی کندتر ظاهر می‌شد.

دانشمندان نوشتند: «در مقایسه با شرایط کنترلی که در آن زمان درک‌شده و زمان واقعی برابر بود، متوجه شدیم که زخم‌های ناشی از آزمایش وقتی شرکت‌کنندگان معتقد بودند زمان بیشتری سپری شده، سریع‌تر بهبود می‌یابند و وقتی آن‌ها معتقد بودند زمان کمتری گذشته است، [زخم‌ها] کندتر بهبود می‌یابد؛ با وجود آنکه زمان واقعی سپری‌شده همواره یکسان بود.»

آن‌ها می‌گویند: «نتایج ما نشان می‌دهد که تاثیر زمان بر بهبودی جسمانی از تجربه روان‌شناختی زمان جدایی‌ناپذیر است.»

تا به حال خرد عرفی بر این باور بود که آثار روانی عمدتا از طریق تاثیرگذاری بر رفتار تنها به طور غیرمستقیم بر سلامتی تاثیر می‌گذارد.

به گفته پژوهشگران، یافته‌های جدید نمونه دیگری از ارتباط مستقیم میان ذهن و بدن در سلامتی انسان است.

دانشمندان افزودند: «ادراک‌ها، انتظارات، باورها و غیره در ذهن و بدن منعکس می‌شوند و خواه‌ناخواه، فرایندهای بیولوژیکی و فیزیولوژیکی را شکل می‌دهند.»

آن‌ها گفتند که برای درک سازوکارهای اساسی و پیامدهای گسترده‌تر این یافته‌ها به پژوهش‌های بیشتری نیاز است.